Προσκλήσεις για συμμετοχή

Μεταξύ 2008-2018 οι προσκλήσεις που έχω λάβει για να συμμετέχω σε καλλιτεχνικά πρότζεκτ που οργανώθηκαν από άλλους (πέραν, δηλαδή, των προσκλήσεων για ομιλίες ή διδασκαλία σε πανεπιστήμια, ανεξάρτητα αν το θέμα αφορούσε επίσης ζητήματα τέχνης, ήταν πολυάριθμες. Τις συνοψίζω στα εξής:

Ορισμένες προσκλήσεις αφορούν ειδικά ζητήματα ανθρωπολογίας και τέχνης (προσεγγίσεις του ήχου στο έργο του Ξαγοράρη, στο Φεστιβάλ SYNCH το 2008, του σώματος στη σύγχρονη τέχνη, στο Ζωγραφείο το 2012, της τέχνης των Αβοριγίνων της Αυστραλίας στο ΚΕΜΣΕ το 2012). Σε ορισμένες περιπτώσεις, προέχει το επιστημολογικό ή μεθοδολογικό ζητούμενο, όπως συνέβη κατά την συμμετοχή μου, το 2015, στο εργαστήριο Αρχαιολογία, Ανθρωπολογία, Σύγχρονη Τέχνη (πρωτοβουλία και συντονισμός της Ελεάνας Γιαλούρη), όπου μου ανατέθηκε από τον εικαστικό Πάνο Σκλαβενίτη να ανασκάψω, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα ανθρωπολόγων και αρχαιολόγων, όχι έναν τόπο, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά ένα υποκείμενο. Περισσότερες προς το παρόν είναι οι προσκλήσεις που αφορούν ζητήματα καλλιτεχνικών παρεμβάσεων στον δημόσιο χώρο ή στην κοινότητα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ομιλίας που έδωσα το 2008 σχετικά με τις Στερεότυπες προσεγγίσεις του χώρου, η οποία αφορούσε την έρευνα της διδακτορικής μου διατριβής και ήταν μέρος της συνολικής μου συμμετοχής σε δεκαπενθήμερο εργαστήριο που κατέληγε σε αρχιτεκτονικά-εικαστικά πρότζεκτ, του Κέντρου Αρχιτεκτονικής Μεσογείου / Κ.Α.Μ., των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη. Η συμβολή μου στη συζήτηση και στον κατάλογο για το πρότζεκτ Going Public κατά την διάρκεια της 2^ης Μπιενάλε της Αθήνας Heaven (Live) το 2009, συνδυάστηκε και με δική μου πρωτοβουλία διενέργειας επιτόπιας έρευνας στην έκθεση, μαζί με ομάδα φοιτητών της ΑΣΤΚ και του Παντείου Πανεπιστημίου. Κατά την διάρκεια της έρευνας ένα βασικό ερώτημα που μας απασχόλησε ήταν κατά πόσο διάφορα πρότζεκτ σύγχρονης τέχνης που είναι συμμετοχικά και «ειδικά για έναν τόπο» (site specific) ή άλλα παρόμοια, κατορθώνουν, ή έστω επιδιώκουν, την σύνδεση με συγκεκριμένες κοινότητες ή την ανατροπή συγκεκριμένων συνθηκών ζωής, κλπ. Η συμμετοχή μου στις δράσεις της Προσωρινής Ακαδημίας Τεχνών στο Περιστέρι το 2014 (με την οργάνωση του εργαστηρίου Πνεύμα Αντιλογίας και άλλα) προέκυψε, κατά κύριο λόγο, λόγω της επιθυμητής διασύνδεσης του πρότζεκτ με την τοπική κοινωνία. Σχετικά με ζητήματα τέχνης στο δημόσιο χώρο προσκλήθηκα να συμβάλω στην συζήτηση που διοργανώθηκε από τον οργανισμό ΝΕΟΝ στο Φεστιβάλ Αθηνών με συντονιστή τον Θεόφιλο Τραμπούλη το 2014, ενώ το ίδιο θέμα μέσα από την οπτική της περφόρμανς, με έμφαση στην πολιτική της διάσταση, κλήθηκα να πραγματευτώ και στην Performance Biennale του Green Park το 2016, όπως και σε συναφείς συζητήσεις για το έργο του εικαστικού Πάρι Λεγάκη, το 2014 και το 2016. 

Στην ίδια λογική μου απευθύνθηκε και η πρόσκληση στο συνέδριο για την «(μη) επιτέλεση ως μέθοδο» όπου, όμως, η έμφαση δόθηκε στο συλλογικό πρότζεκτ «Μαθαίνοντας από την ντοκουμέντα». Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα υπήρξε η συμμετοχή μου, τον Νοέμβριο του 2017, στο Module «Socially and Community Engaged Art. What is it and who is doing it?» (UNIDEE, Fondazione Pistolleto), η οποία προέκυψε σε συνέχεια της επιτόπιας έρευνάς μου (κατά την διάρκεια του προγράμματος «Μαθαίνοντας από την documenta») στο Victoria Square Project του Αμερικανού καλλιτέχνη Rick Lowe (d14).