When the ‘dematerialization of the art object is taken to an extreme’: Notes on ‘materiality’s relevance to the anthropology of contemporary art.
Στο Bampilis T. & P.Ter Keurs (ed.), Social Matter(s).Anthropological Approaches to Materiality, Οξφόρδη – Νέα Υόρκη: Berghah Books, σ. 183-192.
Ήδη από την δεκαετία του 1960 οι εννοιολογικοί καλλιτέχνες επιχειρούσαν να αποϋλοποιήσουν το καλλιτεχνικό αντικείμενο, αλλά τα υλικά κειμήλια που παραμένουν ως σήμερα από αυτά τα άυλα έργα χρησιμεύουν ως απόδειξη για το αντίθετο. Στις μέρες μας, ο Tino Sehgal αποκτά αναγνώριση ως καλλιτέχνης που σπρώχνει στα όριά της την τάση της αποϋλοποίησης της τέχνης, καθώς αρνείται να αφήσει υλικά ίχνη του έργου του. Αν, όμως, σύμφωνα με τον Daniel Miller (2005) το άυλο μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσω της υλικότητας, τότε η διαρκής προσπάθεια των καλλιτεχνών να συλλάβουν το άυλο δεν θα αποτελούσε παρά μια στρατηγική που αυξάνει την αξία συγκεκριμένων μορφών υλικότητας. Ωστόσο, η ανάδειξη ενός φιλοσοφικού παράδοξου ίσως έχει λιγότερη σημασία από την εθνογραφική εμβάθυνση στην δυτική καλλιτεχνική παράδοση (την παραμελημένη ακόμα από τους ανθρωπολόγους). Μήπως η στάση που προτείνουν οι Henare, Holbraad και Wastell (2007), της υιοθέτησης, δηλαδή, μιας γνωστικής διαδικασίας διαμέσου των ίδιων των πραγμάτων, μπορεί να μας οδηγήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τις απόπειρες καλλιτεχνών όπως ο Sehgal και να αμφισβητήσουμε εντέλει την έμφαση στην «υλικότητα», ειδικά όταν επιχειρούμε μια ανθρωπολογική προσέγγιση της σύγχρονης τέχνης;